De Librije neerzetten in de bieb?" "Jah", zeiden Noortje en ik in koor, "da's een goed idee!"
En aangezien ik de contacten onderhield met Maarten van De Librije, mocht ik het gaan vragen. "Tsja", zei Maarten, "dat moet ik even navragen maar ik denk dat het geen probleem is". Een paar dagen later hadden we groen licht, zelfs om de tafel er de volle tien dagen te laten staan! Iemand van De Librije zou de dinsdagmiddag voor het grote openingsfeest met spullen langskomen en de tafel opdekken. En afgelopen dinsdag was het dan zover. In alle hectiek van de laatste puntjes op de i was ik het trouwens nog bijna vergeten ook! Net op tijd dacht ik eraan en schakelde snel Elin in om het alsnog te gaan regelen en wees haar de tafel aan. Er moest dan wel wat geschoven worden met tafels en de boeken van de studenten moesten wijken, maar vooraan bij het Biebcafé was nu eenmaal de beste plek.
Toen ik een uur later over de loopbrug liep zag ik van bovenaf een prachtig opgedekte tafel staan met Elin en iemand van De Librije ernaast. Elin spotte mij en begon meteen te gebaren met een vingertje, zo van "kom jij eens even hierrr!" Dus ik naar beneden. "Weet jij dat die waterglazen € 75,- per stuk kosten?" vroeg Elin met een vrolijk stemmetje. Nou eh nee, dat wist ik dus niet en mijn blik gleed ondertussen over de tafel: zilveren bestek, een bord met gouden rand, handgeblazen glazen,,,, en dat kleed, hier staat en ligt wel voor € 800,- of zelfs meer op tafel!! "Stel je voor dat kinderen aan dat kleed trekken en dat glas valt stuk" zei Elin.
Ik keek om me heen en zag een van de mannen die normaal gesproken niet bij het internet eiland weg te branden zijn ineens verlekkert langs de tafel lopen, en 2 minuten later nog eens, en even later vanaf de andere kant nog maar eens. "Nou Elin, die kinderen zijn het probleem niet, vrees ik", zei ik en we keken elkaar aan met een blik van "Wat nu?"
Ondertussen moest het meisje van De Librije natuurlijk terug. Wij bedankten haar vriendelijk en zeiden dat we even gingen bekijken hoe we dat op gingen lossen. Want het was natuurlijk wel fantastisch dat wij die spullen mochten lenen!
"Blijf hier staan en niet bewegen!" beval ik Elin en besloot om Tineke erbij te halen. Die wierp er één blik op en zei: "Oh nee, dat kan echt niet, dat is zo weg!" We stonden er met z'n drieën even bij en keken ernaar. Zonde, want het zag er zo mooi uit! "We kunnen wel even aan Jelle vragen of het te verzekeren is, laten we dat eerst eens gaan doen" zei Tineke, en weer kreeg Elin de taak om alles te bewaken zodat wij naar Jelle konden gaan. Inderdaad, niet te verzekeren volgens Jelle. En ook zijn voorspelling was dat het binnen een uur weg zou zijn. Op de terugweg naar Elin zag ik de meneer van het interneteiland alweer met gretige blik langslopen. Kom op, we pakken alles weer netjes in, zetten dit in de kluis en maken met ons eigen servies dan maar een zo mooi mogelijk gedekte tafel. En zo gezegd, zo gedaan.
Daarmee liep het hele avontuur wel goed af, want we zijn niks kwijtgeraakt. Maar een uurtje later kwam iemand anders van De Librije nog flyers brengen voor bij de gedekte tafel, vertelde Elin later aan mij. Dat was natuurlijk wel een beetje een domper. En helemaal de volgende dag, bij het openingsfeest, want Jonnie en Thérèse waren bij ons in de bieb voor de prijsuitreiking van de pompoentaartenwedstrijd. Hoe leuk was dat geweest als die tafel er wel gewoon had gestaan met alles er nog op en aan? Hartstikke jammer dat zoiets simpels zo'n risico is om mis te gaan, toch?
Nou ja, gelukkig hebben we de foto's nog.. mooi hè ..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten