Gisteren ook naar de Star Trek-film: Generations gekeken? Ik wel. Het is de zevende Star Trek film waarbij Captain Kirk en Captain Picard elkaar ontmoeten. Het was niet de eerste keer dat ik deze film zag maar wel sinds lange tijd. Daardoor vielen ineens een aantal technische snufjes meer-dan-toen (de film is uit 1994) op hun plek. Onze wereld gaat echt steeds meer op de Star Trek wereld lijken, was mijn conclusie. Gisteravond dan.
Vanochtend realiseerde ik mij dat er een groot verschil is: binnen de Star Trek wereld is bijna geen verwondering over alles wat de toekomst brengt. Er is onderzoek, er moet een oplossing gevonden worden, maar verwondering is er niet. Alles wat in onze (de kijkers) ogen nieuw is, wordt als volkomen normaal direct opgenomen in het verhaal. Niemand vraagt zich af hoe het kan dat Data ineens emotioneel is. En wanneer hij er zelf achterkomt dat hij de emoties eigenlijk niet aankan weigert Captain Picard om de emotiechip uit te schakelen: "Deal with it!"
Hoe anders is dat vergeleken met de mensen die vanochtend de cursus 23dingen, vol verwondering, zaten door te nemen tijdens de koffie. Wat je allemaal kan met MSN en Hyves en waarvoor dat ook allemaal dient. En of je het nou echt nodig hebt en gaat gebruiken?
Ineens schiet het mij te binnen. Er is wel verwondering in Star Trek, Captain Jean-Luc Picard die oude aardse dingen zoals een boek uit de kast trekt, en zich erover verwonderd.
"Legends...are the spice of the universe, Mr. Data, because they have a way of sometimes coming true"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten