donderdag 30 juli 2009

23 dingen van weleer: #11 de droogmolen

Heel eerlijk gezegd, wij hadden niet zo'n ding. Wij hadden gewone waslijnen in de tuin, recht-toe-recht-aan. Maar buren van ons hadden zo'n molen die je rond kon draaien en waar veel meer was op kon dan aan rechte lijnen. Je moest het wel met beleid ophangen want een laken paste niet aan de binnenste lijnen. Die waren veel korter dan de buitenste. En als de was droog was werd die molen in elkaar geklapt en opgeborgen tot de volgende was. Soms mochten we er een tent mee bouwen, dat was wel een leuk extraatje aan dat ding. Maar als we met de tent gingen draaien mocht het meestal niet meer, dan moesten we alles weer afbreken.

Voordat de was opgehangen werd ging die in de centrifuge. Dat was zo'n simpel apparaat, was erin en draaien maar. aan de voorkant kwam er dan water uit waar dus wel een emmertje onder moest staan. Intrigerend was het om hem te zien draaien, daarvoor moest je hem uitzetten en dan snel de deksel opendoen. Maar ik was wel gewaarschuwd dat je er niet in mocht met je hand of zo.

Mijn moeder vertelde vroeger nog weleens dat ze in het begin alles met de hand moest wassen, op zo'n wasbord. Vreselijk lijkt me dat. Ik ben blij dat ik zelf niet in die tijd geboren ben. Uiteraard kwam er wel een wasmachine in huis en in latere versies ook met ingebouwde centrifuge. Het waren altijd voorladers. Een bovenlader hebben wij nooit gehad.

Nog later was er de droger, die was natuurlijk ideaal. Geen was meer ophangen en alles werd heerlijk zacht. Toen ik op mezelf ging wonen was dat dan ook het eerste dat ik erg miste en vrij snel bij elkaar had gespaard, na de wasmachine zelf, uiteraard.

woensdag 29 juli 2009

23 dingen van weleer: #10 de lettertang

Dat was zo'n tang met een handvat en een ronde schijf met alle cijfers, letters en tekens erop. Er ging een (meestal) blauwe opgerolde strip in. Door te draaien aan de schijf koos je een letter, je drukte dan het handvat in en de letter werd letterlijk in de blauwe strip geperst. Ik heb jarenlang met een lunchboxje met mijn naam op zo'n stripje rondgelopen. Dit spul was ijzersterk en zelfs vaatwasmachinebestendig!

Op zeker moment werden er cursussen "etaleren" gegeven. Ik weet niet meer precies wanneer dat was maar ik weet wel dat ik toen net WP 5.1 had ontdekt. Wij leerden op de cursus oa hoe we met sjablonen een poster konden maken. Het waren metalen sjablonen waar je eerst met een potlood, en daarna met een stift de letters mee maakte. Aangezien ik net een paar avonden had zitten stoeien met lettertypes in verschillende groottes op de computer weigerde ik tijdens de cursus om hieraan mee te werken, maar de cursusleiding geloofde niet dat we met de computer net zulke mooie (laat staan mooiere) letters zouden kunnen maken...

En dan had je nog die vellen met wrijfletters erop. Hele dozen vol! Hier waren wel meer lettertypes op afgedrukt en ook verschillende groottes van letters en cijfers. Maar de pest was, dat altijd dezelfde letters als eerste op waren en dan moest je weer een nieuw vel aanbreken. De letters die overbleven, ja, dat kun je wel raden: dat zijn de minst versleten letters op je toetsenbord.

maandag 27 juli 2009

10 tips van een jongere

Volgens mijn dochter is het helemaal niet zo moeilijk om het jongeren een beetje naar de zin te maken in de bibliotheek. Ze was zelfs bereid om daar 10 gouden tips voor op te schrijven:

1. Let niet teveel op jongeren en laat ze hun gang gaan
2. Varieer de klusjes anders wordt het saai en gaan we langzamer werken
3. Laat jongeren ook eens mensen helpen of zoiets
4. Behandel de jongeren als gelijke en niet als ondergeschikte
5. Niet de politieagent uithangen maar ga eens met de jongeren zelf om de tafel zitten
6. Betrek de jongeren bij bepaalde zaken
7. Wij willen wel afspraken nakomen maar motiveer ons dan door bijvoorbeeld een prettige werksfeer te creëren om op tijd te komen
8. We komen wel afspraken na maar misschien op een andere, creatievere manier dan dat men zou willen
9. Stap eens van het traditionele af en doe onderzoek naar ideeën bijv. onder de jongeren
10. Luister als een collega naar elkaar en doe er wat mee

Let wel: hier spreekt een ervaringsdeskundige die al bijna 2 jaar als opruimhulp in de plaatselijke bibliotheek werkzaam is.

Misschien spreken de tips niet helemaal aan?
Misschien zie je wat verdubbeling?
Misschien begrijp je niet helemaal wat hier bedoeld wordt?

Maar misschien is het best een goed idee om je eens iets meer te verdiepen in de jongeren in jouw bibliotheek.

Afgelopen schooljaar hebben we in Zwolle gewerkt met 10 jongeren die hun maatschappelijke stage in de bibliotheek uitvoerden. Ondanks dat we ze een vrij in te vullen programma meegaven bleek dat ze toch liever met afgebakende opdrachten wilden werken. Uiteindelijk was er een soort rooster waarop ze zelf invulden welke taken ze wilden doen. De taken varieerden van helpen bij activiteiten, flyeren in de stad tot, jawel, boeken opruimen. Ik heb het gevoel dat de jongeren het naar de zin hebben gehad.

Op dag 1 hebben we ze een smoelenboek laten maken zodat iedereen hun gezichten kon leren kennen. Er was een vast bibliotheek-contactpersoon per klus. De meeste klussen werden in tweetallen of meer uitgevoerd. Een aantal keren kwamen we allemaal bij elkaar in een soort redactievergadering en dan bespraken we wat wel en ook wat niet goed ging.

In totaal hebben we de plannen drie keer bijgesteld. Tijdens de redactievergaderingen bleek vooral ook dat de jongeren een heel traditioneel beeld hadden van de bibliotheek en ik heb niet de illusie dat dat aan het eind van de rit erg veranderd is. Toch gaan we niet stoppen met werken met jongeren in de bibliotheek. Integendeel, want als we iets nodig hebben dan zijn het wel jonge, gemotiveerde mensen die in een bibliotheek willen werken!!

Volgend schooljaar gaan we het dan ook heel anders aanpakken: wij krijgen per school een aantal jongeren die in een week tijd alle stage uren gaan draaien. Daardoor kunnen we een echt leuke opdracht uitzetten die aan het eind van die week een resultaat op moet leveren. Later blog ik meer daarover.

En ook vanwege de nieuwe projecten bij Bibliotheek Zwolle (Biebsearch en de combinatiefunctionaris brede scholen) zijn er nieuwe, jonge mensen ons team komen versterken in de afgelopen tijd. Dit zijn natuurlijk geen opruimhulpen en ook ietsje ouder dan dat, maar man, wat is het inspirerend om met jonge mensen te mogen werken! Sinds kort word ik op de hoogte gehouden van de thema’s bij South Park (soms over mediawijsheid!) en krijg ik uitgewerkte plannen terug op elk ideetje dat ik opper, geweldig! Ook over deze ervaringen blog ik regelmatig.

En dan waren er nog de voorlezers van het ROC, het afgelopen schooljaar. Elke woensdagmiddag 16 voorlezers op 4 verschillende vestigingen regelen, ik geef het je te doen. Soms ging alles helemaal goed, en soms ging alles helemaal fout. Dat laatste kwam dan vooral doordat afspraken niet in de agenda's waren genoteerd. Maar we gaan wel door, volgend schooljaar starten we opnieuw met deze activiteit, het liefst geheel gerund door de jongeren zelf. We zullen zien..

Jongeren die serieus worden genomen zijn bereid en zeker capabel tot veel. Probeer eens met hún ogen naar de bibliotheek en collega’s te kijken, en als dat niet (meer) lukt, vraag ze dan eens om daarbij te helpen. Doen ze graag, weet ik zeker!

dinsdag 21 juli 2009

23 dingen van weleer: #9 de raket

Dat was toch niet te bevatten, zo'n toeter die de lucht in vloog, een rondje om de maan draaide en een paar poppetjes die rond een Amerikaanse vlag de moonwalk deden. Deze dagen is er veel over te zien en te lezen, en ik herinner me er ook nog wel iets van, die stickers bijvoorbeeld. Ik had er een paar op de binnenkant van een kastje geplakt en keek daar heel vaak naar. Op het moment supreme lag ik trouwens te slapen, ik was te klein om zo lang op te kunnen blijven...

Maar wat hebben we nu allemaal te danken aan de tripjes naar de maan? De magnetron, Tefal, pakjes-en-zakjes voedsel? Veel verder kwam ik niet maar gelukkig is dat allemaal op te zoeken ;)), deze kende ik nog niet:

De draadloze boormachine
Nike air
De draadloze koptelefoon

Maar geen Tefal, dat blijkt een fabeltje, en de magnetron wordt niet genoemd in het dossier van de NOS dat ik hiervoor als bron gebruikte.

maandag 20 juli 2009

23 dingen van weleer: #8 de transistor radio

Muziek bij je hebben is begonnen met de transistor radio, zag ik staan op wikipedia. Die had ik net ook al zelf bedacht, omdat ik #8 eigenlijk "de walkman" wilde noemen. Maar die hadden wij vroeger nog niet. Wij hadden een transistor radio en die ging overal mee naar toe: naar het zwembad, in de caravan en in de tuin. Er zaten vier van die enorme batterijen in die veel te snel leeg waren. De antenne was ergens halverwege afgebroken maar het apparaat ging wel heel lang mee. Eigenlijk veel langer dan een walkman. Hier stopte je cassettebandjes in en die moest je dan halverwege omdraaien. Erg draagbaar, zoals tegenwoordig elke mobiele telefoon, waren de walkman's nog niet. Ook hier zaten een stuk of vier, weliswaar kleinere, maar toch best zware batterijen in. Later werd het een CD apparaat en daar moest je dan weer stil mee blijven zitten, anders klonk het nergens naar. Wat een gedoe eigenlijk, ik zou er nu niet meer mee rond gaan lopen.

donderdag 16 juli 2009

23 dingen van weleer: #7 de personal computer

Door mijn nieuwe collega Elin werd ik vandaag ongemerkt gewezen op de 'echte' 23 dingen van weleer: Ilse, ICQ, Startpagina, Windows 3.11, zeg maar van die dingen uit de begintijd. Dat heeft me wel even aan het denken gezet want hier kan ik wel een paar 'dingen van weleer' mee vooruit, maar laat ik dan wel bij het begin beginnen,,,

Ik weet nog heel goed dat wij thuis erg twijfelden: nemen we een personal computer of een CD-I speler in huis? Een computer leek in die tijd toch meer iets dat je op kantoor goed kon gebruiken terwijl een CD-I meer voor de fun ingrediënten bevatte: muziek, films, spellen, foto's, en allemaal op je TV, dat trok het thuisfront net iets meer aan. Totdat we vanuit het werk een dagje in Oss gingen kijken, want daar werkte Jan de Waal die al veel met computers deed. Jan liet ons een CD-ROM voor kinderen zien en ik was meteen verkocht. Het was er een uit de serie Living Books: Tortoise and the Hare. Ik wist niet wat ik zag: mooie kleuren, bewegend beeld, grappige animaties en je kon zelf meespelen, geweldig!

Thuisgekomen kostte het niet veel moeite om te overtuigen dat dit apparaat veel meer mogelijkheden in zich had dan een CD-I speler. Ik geloof dat we een paar dagen later onze eerste computer in huis hadden... Het koste meer moeite om aan die leuke CD-ROM te komen, maar ook die hadden we uiteindelijk te pakken. Onze dochter, toen een jaar of twee, vond het prachtig en wij verbaasden ons erover dat zij zo snel en gemakkelijk met de computer -lees: de muis- om kon gaan. Ik geloof dat we een voor een de hele serie hebben gekocht, zó leuk waren ze.



woensdag 15 juli 2009

23 dingen van weleer: #6 levende poppen

Ik had een poppetje met een sleutelgat in de rug, en een sleutel om hem op te draaien. Niet te strak, want dan draaide je 'm stuk. Sleutel eruit, poppetje op tafel zetten en hij begon rondjes te dansen tot ie uitgedraaid was.
Ik had een pop die "Mama" zei als ik 'm eerst op de buik, even wachten, en dan op de rug legde. Of eigenlijk was het meer "Mamaaaaa" op een zeurderige toon. En ik had een loop-pop, zo groot dat ik hem bijna aan de hand mee kon nemen. Deze poppen hadden geen batterijen. Wel trucjes, waardoor ik ze die dingen kon laten doen.

Mijn dochter had daarnet haar Furby uit het stof getrokken (de grote zomer opruiming is aan de gang op haar kamer..). En hoewel ik altijd een hekel aan batterijenspeelgoed heb gehad, toch wel grappig om te zien hoe deze 'pop' ook allerlei trucjes had die mijn dochter (inmiddels bijna 17) nog allemaal feilloos wist te activeren. "Oh, ikke bang" en "Mama, help me" klinkt het als de Furby op zijn kop hangt. Oja, gezellig, al die stemmetjes erbij in huis :-/

Straks komt de Tamagotchi ook nog boven water,,, ik dacht dat die dood was maar niets blijkt minder waar, op het filmpje de geschiedenis van dit wonderbaarlijk huisdiertje..




dinsdag 14 juli 2009

23 dingen van weleer: #5 de telefoon


Altijd wanneer mijn vader thuiskwam vroeg hij als eerste "Is er nog post?" en als tweede "Is er nog gebeld?" Wanneer ik dan vergeten was om precies op te schrijven wie er gebeld had dan was hij echt niet blij. Je liet het daarom wel uit je hoofd om niet precies op te schrijven wie het was geweest. Toch gebeurde het ook weleens dat hij zelf te laat bij de telefoon was, dat iemand alweer had opgehangen. Dan belde hij echt iedereen op om te checken wie het was geweest. Zelf belde hij niet zo snel iemand op. Alleen als het echt nodig was of wanneer hij alleen thuis was. Dan belde hij op om te vragen waar mijn moeder was en hoe laat ze thuis kwam. Mijn vader heeft de opmars van de mobiele telefoon niet meer meegemaakt en dat is misschien maar goed ook.

We hadden eerst zo'n grijs toestel met een draaischijf en een klein wit knopje rechtsonder. Dat knopje deed niks. Ik heb dat uitvoerig getest. Later kregen we een toestel met drukknopjes, met links en rechtsonder een sterretje en een hekje. Die deden ook niks. Het oude toestel met de draaischijf verhuisde naar boven als tweede toestel. Door middel van een ingewikkeld gangenstelsel was een draad naar boven geleid voor de ontvangst. Niks niet draadloos.
Als je dan even privé wilde bellen ging je naar boven, maar lang mocht dat niet, want elke tik kostte een kwartje en soms moest ik dat terugbetalen. Ik had twee vriendinnen, zussen, die een telefoon op hun eigen kamer hadden en zoveel mochten bellen als ze wilden. Dat was wel iets om jaloers op te zijn.

Onlangs kocht ik voor mijn moeder een nieuwe telefoon. Een draadloos toestel dat er lekker simpel uit ziet maar waar bij nader inzien veel te veel functies op zitten voor een ouder iemand. Natuurlijk is het best handig om een ingebouwd telefoonboek te hebben en gelukkig kan ze daar ook goed mee overweg maar een ingebouwde wekker blijkt problematischer. Vanuit het menu activeer je al te gemakkelijk de instelling "wekker aanzetten". Deze wekker staat standaard op 0.00 uur. Elke keer als ik nu op bezoek ben bij mijn moeder zegt ze: "de wekker van de telefoon gaat elke nacht om precies 12.00 uur af en ik krijg hem niet uitgezet.." ...

Het hoeft van mij echt niet terug naar de simpelheid van vroeger hoor, maar deze wekker is echt niet handig..

maandag 13 juli 2009

23 dingen van weleer: #4 de verwarmingsketel

"Ja kind, kijk maar goed wat die meneer allemaal doet, dan kun jij dat later zelf repareren", dat was een vast advies aan mij als er iemand over de vloer kwam voor reparaties of in dit geval, het schoonmaken van de verwarmingsketel. Zo iemand kwam normaal gesproken 1x per jaar over de vloer, maar bij ons volgens mij vaker. Wij waren grootverbruikers met een groot gezin, en van onderhoud had mijn vader nog nooit gehoord. Dus als de verwarming te koud bleef werd er gebeld. Dan bleek altijd dat er veel meer stof in de ketel zat dan 'normaal', dat er altijd water bijgevuld moest worden en ook met de kleur van de waakvlam was altijd iets mis. Ik zat er inderdaad met mijn neus bovenop omdat ik het gewoon mooi vond om te zien hoe zo'n apparaat er van binnen uitzag. Tegelijk wist ik als enige in huis, hoe je de waakvlam weer aan moest krijgen als die weer eens was uitgegaan. Zo kon ik op mijn manier als kleintje af en toe ook eens de held uithangen.
Een kachel hadden wij in ons oude huis, maar daar weet ik me niet zoveel van te herinneren. Er was zelfs een kolenkit naast de voordeur maar ik heb daar de kolen nooit in zien liggen. Iemand anders daar ervaring mee?


zondag 12 juli 2009

23 dingen van weleer: #3 de sapcentrifuge

Op aanraden van een tante kocht mijn moeder een sapcentrifuge. Ik denk dat het ongeveer in 1980 was. Mijn tante had er ook allerlei handige tips en bijzondere variatie van sapjes bij: bieten-wortelsap, om maar eens iets te noemen. Het apparaat bestond uit een aantal onderdelen die uiteraard goed op elkaar aan moesten sluiten alvorens de aan-knop kon worden aangezet. Tot zover geen probleem. De wortelen en bieten werden er in stukken in gedaan en draaien maar. Je moest er wel bij blijven staan want door het gewicht danste het ding weleens van het aanrecht.
De reden voor al dit gezonds was natuurlijk dat er afgeslankt moest worden. Nou, ik denk dat het twee, misschien drie weken geduurd heeft voordat dit apparaat voor lange tijd achter gesloten deurtjes verdween. Behalve de smerige smaak van ongekookte biet-met-wortel die eruit kwam bleef er in het apparaat paars met oranje pulp achter in een héél fijnmazig ronde zeef die je er bijna niet meer uit kreeg. Dus terwijl het gezonde drankje allang met de neus dicht opgedronken was, stond je nog een half uur alles uit elkaar te halen, af te wassen en weer in elkaar te passen voor de volgende ronde. Dat is een foute beloning voor iets dat toch al niet lekker smaakt, exit sapcentrifuge.
Ik begrijp dat ze nog steeds bestaan en dat er tegenwoordig een DVD bij zit met iemand zoals mijn tante erop die je vertelt wat voor geweldig apparaat dit is. Bezint eer ge begint, zou ik zeggen...

zaterdag 11 juli 2009

23 dingen van weleer: #2 de platenspeler

Wij hadden diverse platenspelers in huis: van die opdraai apparaten, sommige draagbaar (hoewel loodzwaar!) en zelfs een ingebouwd in een hoog meubel die later was omgebouwd naar een elektrische versie. Die hoefde je dan niet meer op te draaien maar stekker erin en het draaien ging vanzelf. Hoge eikenhouten kast, deurtjes van voren waar de muziek uitkwam en ook opbergruimte voor de platen. Die waren nog van bakeliet. Er zat ook zo'n blikje met naalden bij, die verwisselden we weleens maar veel beter werd het geluid daar niet van.
Op zeker moment kregen wij een tuner-versterker met pick-up, en daar draaiden we modernere platen mee. Ik weet nog wel dat je de naald zelf op de plaat moest zetten en dat daar in latere versies een volautomatische arm op zat die helemaal vanzelf, precies op de goeie plek de naald liet zakken, hoe geavanceerd! En wat te denken van een wisselaar, waar je de plaatjes gewoon op elkaar stapelde? Bij de singeltjes moest je zo'n rondje in het midden leggen, had dat ding eigenlijk een naam?
Zelf kreeg ik op mijn 12e verjaardag mijn eerste "stereo installatie". Het was een groot en breed apparaat met pick-up, radio en cassetterecorder naast elkaar ineen! Ik kon nu rechtstreeks van de radio op cassette opnemen, wow! Dat daar heel vaak een DJ doorheen zat te ouwehoeren was dan wel irritant, maar daardoor kocht je het plaatje dan weer eerder. Achteraf gezien was dat misschien wel de truc tegen het kopiëren ;))

Hoe je de platen diende te behandelen leerde ik pas op latere leeftijd. Bij ons thuis pakte iedereen ze gewoon met de vingers aan en ze kwamen ook nog weleens in foute hoezen terecht. Zo heb ik al jaren een hoes van "the guys en dolls" met een bakelieten plaat van Harry Belafonte erin op mijn kamer staan. Vol krassen en zelfs een klein barstje, maar heel af en toe draai ik er nog wat van. Harry blijkt toch houdbaarder dan de Guys..

Ach ja, de charme van het vinyl kun je op deze gouwe ouwe "uit mijn tijd" ook nog eens goed horen




vrijdag 10 juli 2009

23 dingen van weleer: #1 de afstandsbediening

Was er in vroeger tijden een 23dingen cursus geweest, waar zou die dan over gegaan zijn? Niet over computerzaken maar in huis en tuin, kantoren en winkels was toch wel degelijk technische vooruitgang te bespeuren dacht ik zo.

En ik heb ze gevonden: 23 knoppencursussen waar onze ouders zich over hebben moeten buigen. Waarvan zij misschien ook dachten "waarom moet ik dit leren?" Waarvan vaststaat dat er een heleboel knoppen nooit gebruikt zijn en de gebruiksaanwijzing een heleboel overbodige informatie bevatte. Ik zet ze de komende tijd op een rijtje en doe meteen een oproep: welk ding mag niet ontbreken volgens jou?

#1
de afstandsbediening

Wat ik er nog van weet, is dat het een bruin kastje was met grote donkerbruine knoppen van 1 t/m 9(?) erop. Een aan/uit knop en volumeknopjes. Volgens mij zaten er van die grote zware batterijen in. Was er nog meer? Wie het weet mag het zeggen.
Of er een gebruiksaanwijzing bij zat weet ik niet eens, zo moeilijk was het natuurlijk niet om te bedenken waar die paar knoppen voor dienden. In elk geval was mijn vader niet het type om die dingen te lezen, hij zapte er de meeste tijd vrolijk op los. Dat heette toen trouwens nog gewoon knipperen met de knipper. Als mijn vader niet thuis was hadden wij meestal de grootste ruzie over het 'beheer' van het gekke ding. Wat een macht als je de afstandsbediening mag hebben...

donderdag 9 juli 2009

Happy hAPPy: Educate

Een iPhone app waar je blij van wordt is Educate. Dit is een ELO in het klein, maar met mogelijkheden naar groot, als je het mij vraagt. Het meest bijzondere vind ik dat het een ingevulde ELO is. Hierdoor zie je meteen wat de mogelijkheden allemaal zijn en je kunt het meteen op je eigen manier aanpassen. Dit geldt bijvoorbeeld voor de weekplanner die per dag 6 periodes bevat. Zo is er ook een tracker waar je heel eenvoudig bijhoudt wie wel en wie niet aanwezig waren.

Maar het mooist vind ik de strategien die meegeleverd worden en met heldere uitleg direct toepasbaar zijn in de lessen. Ze zijn uitgesplitst in denk-strategien en samenwerk-strategien. Dit is puur meegeleverde content en dat voor € 5,49.









Je eigen lessen arrangeren doe je via Moodle:
Post content to your Moodle learning space, anytime, anywhere. Also, access critical tools such as a voice recorder for anecdotal notes, a camera that allows you to tag images and a stopwatch for time-critical tasks.

Check het filmpje, daar krijg je meteen even een iPhone bij

maandag 6 juli 2009

Leid me de weg

Had ik een tijdje geleden nog de overtuiging dat er een God bestaat, door het lezen van Godverdomse dagen op een godverdomse bol ben ik totaal in verwarring gebracht.Tsja, als het zo zit met die mensheid, laat maar zitten dan die godsformule.

Tijdens het lezen van dit boek bedacht ik me dat ik het nog beter zou snappen als ik de luisterversie erbij op zou zetten. Dat bracht me dan weer op het idee dat wanneer er een NFC chip in het boek zou zitten, ik die zou kunnen scannen met mijn iPhone en direct naar de site geleid zou kunnen worden waar het boek wordt voorgelezen. Dat zou via mijn iPhone kunnen, maar ook via de computer en zou ik dan meteen meer info kunnen krijgen over -nee, niet over de auteur- over de verwijzingen in het boek.

Ik wilde dus eigenlijk wel multitasken maar dan wel over een en hetzelfde ding, namelijk het verhaal in het boek. Dan hoef ik mijn aandacht niet te verdelen en concentreer ik me precies op hetgeen waar ik mee bezig ben: lezen. Is dat wel multitasken? Of is dat een soort tegenovergestelde? Maar wat is het tegenovergestelde van multitasken???

Ik kom er niet uit, maar feit is wel dat ik nu uitgelezen ben en het moment voorbij is om te willen weten wat op sommige momenten in het boek nou bedoeld werd. Dat wilde ik op dat moment lezen, nu hoeft het niet meer, het is te laat.

zondag 5 juli 2009

Dokter Google of, de Google dokter

Niet handig om net voor vakantietijd ziek te worden, alle doktoren hebben dan hun vervangers ingeschakeld. Of in mijn geval: de co-assistent van de vervanger van de vervangende huisarts. Oftewel, een student geneeskunde. Ik weet niet uit welk jaar maar op het moment dat zo iemand aan het Googelen slaat waar ik bij zit gaan er wel wat alarmbellen rinkelen.

Ik kon het natuurlijk niet laten om daar een opmerking over te maken, helemaal toen ik ook nog Wikipedia in beeld zag verschijnen. "Is er niet een speciaal bestand waar jullie als huisartsen je informatie vandaan haalt?" vroeg ik haar. En jawel, dat is er, je hoeft er niet eens voor in te loggen, en guess what, de snelste weg om er te komen is via Google, volgens deze student. Blijkbaar voldoet de zoekmachine van de artsensite niet zo goed als Google en het resultaat van de artsensite wordt tussen de eerste tien resultaten getoond, gelukkig maar. Je hoeft daarvoor alleen maar te weten welk trefwoord je in moet toetsen, en je moet je ook niet af laten leiden als er een Wikipedia artikel omhoog komt, hm.

Het ligt natuurlijk wel voor de hand dat ook huisartsen allerlei richtlijnen moeten volgen, maar ik vond het toch verrassend om te zien hoe dat voor ze is klaar gezet. Het ziet er wel betrouwbaar uit, in elk geval ;))
Vroeger had ik zo'n boekje: "Wat doe ik? Ga ik naar de huisarts?" met richtlijnen wanneer wel en wanneer niet de huisarts lastig te vallen. Nu heb ik deze website, waar ik alvast na kan kijken wat de huisarts te doen staat als ik mij meld met klachten. Ach, zo'n student een beetje op weg helpen, moet kunnen toch?

vrijdag 3 juli 2009

Ziek van een boek?

De reden dat ik vier weken geleden ziek werd weet ik op dat moment aan het bibliotheekboek "Het parfum", dat mijn dochter uit de plaatselijke bieb had meegebracht en dat ik net de avond ervoor was begonnen te lezen. Het boek dateert uit de tachtiger jaren en zo zag het er ook uit. Meteen op de eerste bladzijde word je meegenomen naar een tijd waarin alles anders rook, zeg maar stonk, en voor iemand met een beetje smetvrees zoals ik, was dat reden genoeg om even te stoppen met lezen. De volgende dag was alles anders, lag ik ineens in het ziekenhuis en men vermoedde dat ik ergens een griepinfectie had opgelopen. Inmiddels weet ik dat dat niet het geval was, maar ik moest meteen aan dit boek denken, met de weerzinwekkende zinnen over stank erin en dat met vieze en sterk vergeelde bladzijden bij mij thuis op de bank lag. Dit smerige, met griepvirussen mij ziek makende boek moest onmiddellijk teruggebracht naar de bibliotheek!

Vandaag was ik na lange tijd even in de bieb toen het tot mij doordrong: een geleend boek moet de uitstraling van een nieuw boek hebben, wil ik het ooit nog meenemen! Ineens stond het mij tegen om de biebboeken zelfs maar aan te raken. Op zijn minst wilde ik weten wie het voor mij heeft aangeraakt en dat kan natuurlijk niet. Het boek dat ik wilde hebben zag er te vies uit. Weliswaar niet aan de binnenkant, maar bovenop zat een vieze vlek, zo iets als een uitgesmeerd hapje baby-eten. Niet een grote vlek, maar doordat het nogal laag stond, keek ik er bovenop, bah. Laat maar, dacht ik, en liet het staan. Het andere boek dat ik mee wilde nemen was een net nieuw exemplaar, dat misschien nog niet één keer was uitgeleend. Ik heb het erop gewaagd.

In de boekhandel naast de bibliotheek heb ik vervolgens het andere boek gekocht, want, ja, ik wil het wel lezen... En nu vraag ik mij dus af of dat de reden is dat mensen niet in de bibliotheek komen? Dat ze denken dat het er vies is? Of dat er ziektes worden verspreid door bibliotheekboeken? Zou best kunnen, toch?

Dan is dus de vraag: hoe houden wij onze boeken schoon en hoe garanderen wij een smetloze leesexperience? Niet door deze tip lijkt me, maar iemand een idee?