Ik had een poppetje met een sleutelgat in de rug, en een sleutel om hem op te draaien. Niet te strak, want dan draaide je 'm stuk. Sleutel eruit, poppetje op tafel zetten en hij begon rondjes te dansen tot ie uitgedraaid was.
Ik had een pop die "Mama" zei als ik 'm eerst op de buik, even wachten, en dan op de rug legde. Of eigenlijk was het meer "Mamaaaaa" op een zeurderige toon. En ik had een loop-pop, zo groot dat ik hem bijna aan de hand mee kon nemen. Deze poppen hadden geen batterijen. Wel trucjes, waardoor ik ze die dingen kon laten doen.
Mijn dochter had daarnet haar Furby uit het stof getrokken (de grote zomer opruiming is aan de gang op haar kamer..). En hoewel ik altijd een hekel aan batterijenspeelgoed heb gehad, toch wel grappig om te zien hoe deze 'pop' ook allerlei trucjes had die mijn dochter (inmiddels bijna 17) nog allemaal feilloos wist te activeren. "Oh, ikke bang" en "Mama, help me" klinkt het als de Furby op zijn kop hangt. Oja, gezellig, al die stemmetjes erbij in huis :-/
Straks komt de Tamagotchi ook nog boven water,,, ik dacht dat die dood was maar niets blijkt minder waar, op het filmpje de geschiedenis van dit wonderbaarlijk huisdiertje..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten